Het Leven is een Kans

Voor mij is het Leven, zelfs of juist nu, wonderbaarlijk en prachtig!
Ik zit op een bankje in het park uit te blazen van een rondje hardlopen. Nadenkend en voelend n.a.v. de inzichten die ik weer heb opgedaan en die op een dieper level mijn bewustzijn indaalden.

Deze bijzondere tijd legt een vergrootglas op veel dingen, vooral op datgene in mijzelf dat nog verder weggestopt zit en nu gezien wil worden. Het Universum of God of mijn Hogere Zelf/Macht brengt mij uitdagingen op mijn Pad op Aarde. Nee, soms had ik ze liever niet gekregen en ik had er als mens zelf zeker niet voor gekozen. Gelukkig heb ik die keuze niet. Wél hoe ik met de ontvangen uitdagingen omga.

Inderdaad....ontvangen uitdagingen, want ik heb jaren geleden de keuze gemaakt om dat wat op mijn Pad komt aan te gaan. Ik heb te lang geleefd vanuit weerstand, slachtofferschap en angst, waardoor ik steeds (onbewust) vluchtte en alles wat gebeurde buiten mijzelf legde. Ik vulde ook in dat het me overkwam, als problemen en dat me iets werd aangedaan.

Nu zie ik en Weet ik anders. Ik ervaar dat wanneer ik de verantwoordelijkheid neem over mijn leven ik alles aankan wat er gebeurt. Ik zie het als uitdaging, als oefening, als geschenk. Vaak is het grootste geschenk het meest vervelend ingepakt. Daar kan ik over klagen, omdat ik vind dat het moeite kost om uit te pakken of dat ik denk dat het me niet lukt om uit te pakken. En.....dan weet ik ook nog niet eens wat er in zit. Hoe onzeker maakt dat? Wil ik dat geschenk wel ontvangen?

Ik heb geleerd Vertrouwen te hebben in het Universum, God, mijn Hoger Zelf. Tot nu toe blijkt dat ik alles aan kan en ben ik er alleen maar krachtiger door geworden. Ik ben meer in balans, ervaar sneller en meer rust, heb meer zelfvertrouwen en weet beter wie ik ben en wat ik (niet) wil. Ik voel ook weer meer via mijn lichaam.

Door deze crisis en het thuiszitten is er iets op mijn pad gekomen dat Zoom heet. Ik vond nog steeds dat ik geen verstand van dat soort dingen heb. Nu zijn er landelijke lotgenotengroepen waar ikzelf in Alkmaar naartoe ga. Deze groepen konden fysiek niet meer doorgaan. Op de een of andere manier ben ik hier mee aan de slag gegaan. Er komt hierdoor van alles op mijn pad en er wordt van alles in mij aangeraakt door anderen, door keuzes, door beperkende gedachten. Vooral nog delen oude angst die via mijn lichaam voelbaar worden. Het vraagt mij om nog meer in mijn kracht te gaan staan, mijzelf te laten horen en zien.

Gelukkig kan ik hier met steeds meer gemak mee omgaan. Mijn ego stuitert af en toe, mijn lichaam verkrampt en ik voel me misselijk of krijg hoofdpijn. Vroeger was dit vrijwel standaard, maar had ik geen besef waar dat door kwam en hoe ik ermee om kon gaan. Ik, en het, was nou eenmaal zo. Nu kan ik dit allemaal ontvangen; mijn onzekerheid en angst, de feedback van anderen, de emoties, gedachten en gevoelens. Het is niet meer wie ik ben. Ik kijk ernaar en observeer alles van een afstandje en ik spreek het uit. Dan kan het stromen, voel ik weer het overzicht en de rust.

Tijdens het hardlopen in het bos uit ik mijn dankbaarheid en vraag ik mijn angsten, beperking, oordelen e.d. van mij aan te nemen. Waarna ik met mijn intentie dit alles loslaat. Op dat moment voel ik mij ten diepste verbonden, ontroerd en dankbaar.

Jaren geleden, nadat ons derde kindje tijdens de zwangerschap in Amerika overleed, kwamen de eerste 5 zinnen van onderstaande tekst op mijn Pad. Deze zijn lange tijd een grote bijdrage geweest.

Ik deel ze van hart tot hart,

Christi

02-03-2020